Long time no see! Dat had meerdere redenen (bruiloft, werk, niet zoveel spannende doelen) maar nu ik echt iets supercools (vind ik dan) ga doen; heb ik weer zin om mijn gedachten en ervaringen met jullie te delen. Misschien voor een stukje herkenbaarheid; maar ook om later zelf terug te lezen.

Ik heb een paar jaar geleden gezegd; na mijn promotietraject neem ik vrij om te trainen voor een IRONMAN. Dat leek altijd heel ver weg; maar inmiddels is het einde in zicht en is het bijna echt zo ver. En ik ga dat ook gewoon doen.

Een IRONMAN staat al sinds ik begon met triathlon op mijn bucketlist. Ik wil gewoon kijken of ik dat kan. De reden dat ik dat toen zo heb gezegd is dat ik denk dat mijn huidige werk (met alle reistijd, overuren en stress die het met zich meebrengt) geen ideale basis is voor een lekkere trainingsperiode. Ik heb tijdens mijn promotietraject wel meerdere halve triatlons gedaan en een marathon gelopen, maar ook dat ging niet altijd even makkelijk en vooral ten koste van (een gedeelte van) mijn sociale leven. Die trainingsperiode en de wedstrijd zelf zijn voor mij een beloning na het afronden van mijn PhD. Misschien klinkt dat gek (voor sommigen misschien gestoord of krankzinnig, you name it); maar ik heb er echt heel veel zin in en zie dat echt zo. Daarnaast heb ik geen hoge ambities; ik wil het ervaren en de finish halen. Dát is het enige doel.

De dag na onze bruiloft schreef ik mij in voor IRONMAN Kalmar op 19 augustus 2023. Daarna gingen we bijna 5 weken op reis; naar Singapore en Indonesië. Meestal sport ik veel op vakantie, maar de locaties die wij bezochten leenden zich daar niet echt voor en dat was ook helemaal prima. We hebben natuurlijk wel veel gewandeld en gezwommen; maar het was goed om het trainen even los te laten. Na een vrij rumoerige periode daarvoor was mijn lichaam ook toe aan rust. Daar heb ik doorgaans wat moeite mee dus ook goed voor mijzelf om dat een keer te moeten. Het was een heerlijke en prachtige reis en had niet mooier kunnen zijn.

Daar begint wel een beetje het tweede gedeelte van dit verhaal; het blessureleed. De laatste keer dat ik geblesseerd was is bijna 7 jaar geleden en ik mag echt van geluk spreken dat ik (bijna) nooit ergens last van heb. Ik probeer altijd goed naar mezelf te luisteren en pijntjes niet te negeren, maar dit keer is dat helaas niet gelukt. Éen van de hoogtepunten van onze reis was een drie-daagse trekking naar de top van de Rinjanivulkaan. De trekking liep vooral over rotsblokken, langs smalle kliffen en op ongelijk terrein. Iets waar wij natuurlijk niet aan gewend zijn en af en toe ook wel lastig vonden. Achteraf hadden we meer spierpijn dan ooit tevoren en hebben we drie dagen niet normaal kunnen lopen of zitten. Gelukkig zaten we lekker aan het strand en konden we daar een beetje ontspannen.

Om mijn spieren te belonen voor dit harde werk nam ik een massage. Die was op zich helemaal goed, maar mijn spieren waren daarna net elastieken. Toen heb ik een misstap gemaakt op een stoepje en voelde het meteen doorschieten van mijn heup naar mijn onderbeen. “Shit” dacht ik, “dit is niet goed”. Ik deed de dagen erna rustig aan en het nare gevoel verdween, al zakte ik soms als ik niet oplette een beetje door die heup heen. Twee weken later, terug in Nederland, pakte ik het hardlopen weer op in de veronderstelling dat het uitrekken van de spieren en pezen tijdens die misstap weer hersteld waren. Maar; dat bleek even anders te lopen. Na de eerste keer hardlopen kreeg ik pijn, maar dacht dat het spierpijn was. Daarna trainde ik nog twee keer; de spierpijn bleef en werd na de derde keer zo erg dat ik de puzzelstukjes op zijn plaats zag vallen. Dus toch; niet goed.

Conclusie: een peesplaatontsteking. En die is best hardnekkig. Net nu ik mijzelf weer rustig wilde gaan belasten om in de winter een goede basis te leggen voor komend jaar kan ik eigenlijk helemaal niet lopen. Fietsen en zwemmen gaat pijnloos, maar daar houdt het op. Na twee weken trouwe oefeningen, rekken, masseren en koelen waarna ik eigenlijk pijnvrij was ging ik een half uurtje op wat hoger tempo wandelen. Meteen daarna was de pijn  terug en die is niet meer weggegaan. Dit kan helaas nog wel eens een lange nasleep gaan hebben.

Maar goed; lang zeuren heeft eigenlijk ook geen zin dus we moeten kijken naar wat wel gaat. En dat is gelukkig; trainen op mijn TT op de tacx, waar ik er alweer wat goede HIIT sessies op heb zitten. Ik wil deze winter voornamelijk focussen op sterker worden op de fiets, want dat blijft in verhouding mijn lastigste onderdeel. Daarnaast zwem ik veel, waaronder wat technische trainingen bij de club. Ik vind dat soms lastig; omdat ik een andere techniek heb geleerd dan de meeste mensen daar; en eruit halen wat er al lang in gesleten is kost veel tijd en energie. Aan de andere kant is dat op zich best een leuke uitdaging. Ik heb ook een aantal privé sessies gepland in een endless pool, om wat gerichter aan mijn comfort in het water te werken. Daarnaast deed ik een 20-minuten test die ik net zo hard zwom als voor ik wegging; dus ik ben in elk geval niet veel kwijtgeraakt tijdens mijn vakantie.

Kortom; het begin van mijn trainingsperiode loopt wat anders dan gepland, maar uiteindelijk zal dat ook wel weer goed komen. Ook dit hoort erbij; helaas! Een voordeel aan even helemaal niet lopen is dat ik straks wel weer verantwoord kan gaan opbouwen. Af en toe helemaal vanaf nul beginnen is ook wel weer eens goed. En daarnaast; Augustus is nog ver weg dus we hebben nog alle tijd!

Tot zover deze blog; iets minder enthousiast dan van  tevoren gehoopt, maar ook dit hoort erbij! Volgende keer heb ik hopelijk beter nieuws; een wedstrijdplanning en wil ik iets delen over hoe realistisch dit doel eigenlijk is. Want zeg nou zelf; 3.8km zwemmen, 180km fietsen en een marathon lopen.. dat klinkt best als ver.