De blog die ik hoopte te schrijven in april, later werd uitgesteld naar oktober en uiteindelijk in November werkelijkheid is geworden, ik ben een MARATHONER! Zondag 22 november 2020 liep ik 42,2km door en rondom Leiden. Alleen, maar toch niet helemaal alleen. Hoe ik dat deed, hoe ik het ervaarde en hoe ik me nu voel? Dat lees je in deze blog!

Het plan en de voorbereiding

Het plan ontstond eigenlijk al in April, om dan maar in mijn eentje een marathon te lopen. Ik wilde nog even afwachten wat de Rotterdam Marathon zou besluiten wat betreft de verplaatste datum, maar in mijn achterhoofd wist ik natuurlijk wel dat het najaar voor een groot evenement niet haalbaar zou zijn. Ook voor 2021 is nog niets zeker, en dus besloot ik het zelf te doen; een marathon finishen in 2020.

In de zomer verschoof het plan een beetje naar de achtergrond. Het weer was goed en ik spendeerde uren op mijn fiets. Ik onderhield de lange duurlopen, liep minimaal 1x per maand een halve marathon en werkte ondertussen rustig aan mijn snelheid tijdens intervaltraingen op de baan. Daarnaast gingen we in September twee weken op vakantie naar Frankrijk in Luxemburg, waar we vooral kilo(en hoogte-)meters maakten en genoten van de zon. Eenmaal terug moest het plan iets meer vorm krijgen en besprak ik dat met mijn coach (die toevallig ook mijn moeder is, maar dat vind ik zelf alleen maar fijn). Ik wilde wat tijd nemen om het duurwerk uit te breiden, en dus legden we de datum vast op zondag 22 november. De route die ik zou gaan lopen zou gelijk zijn aan de officiële route van de Leiden marathon, met één kleine aanpassing in verband met een brug die normaal gesproken niet bestaat. Leuk toeval bleek dat de Leiden marathon ook een “officiële” virtuele race zou organiseren precies vanaf die datum. Als je de afstand volbracht; krijg je de medaille die bij jouw afstand hoort. Een echte medaille.. Die wilde ik!!!

Vanaf dat moment kreeg ik wekelijks mijn schema, met daarin drie looptrainingen. Een pittige interval, een duurinterval (met soms wat heuveltjes) en een duurloop. Daarnaast deed ik drie fiets- en één zwemtraining in de week. Dat zijn 7 trainingen, maar ik combineerde de zwem en één fietstraining en nam één dag rust. Naarmate de tijd vorderde en de looptrainingen langer en intensiever werden, werd de intensiteit van de fietstrainingen lager. Zo bleef ik in beweging, maar konden mijn benen voldoende herstellen. Ik bleef gezond, ondanks een beetje werkstress vrolijk, en blessurevrij.

De weken verstreken en ineens was het al begin november. Mijn langste duurloop (34km) zat er op en het taperen kon beginnen..

De week vooraf

Vanaf de zondag voor de marathon had ik ineens last van zware benen. Ik voelde mij moe, chagrijnig en niet lekker. Ik ken mijzelf en praatte er veel over, in de hoop dat het beter zou gaan. Ik wist namelijk dat dit spanning moest zijn (of een hele ongelukkige timing om een niet nader te noemen virus op te lopen). Ik probeerde wat extra te slapen, veel te eten en af en toe gewoon toe te geven aan de moeheid. Ook gebruikte ik een oefening die ik leerde in een meditatiecursus, die mij deze week erg veel heeft geholpen. Het hielp ook niet dat ik de weken ervoor erg veel stress heb ervaren op mijn werk door een project dat niet zo lekker liep. Gelukkig is dat inmiddels gestabiliseerd en op vrijdagmiddag sloot ik met een gerust hart mijn computer af. Klaar voor het marathonweekend.

De marathon

• 

• 

• 

Omdat er natuurlijk geen marathon georganiseerd werd (en er dus geen voedingsposten en dergelijke onderweg zouden staan) had ik mijn eigen mobiele verzorgingsposten mee. Peter op de fiets, mama op de step en Dennis deels op de fiets; deels op hardloopschoenen. Ook kreeg ik wat live support, maar had ik dat van tevoren wel beperkt. Ik wilde niet dat er voor mij een onnodige reisbeweging zou ontstaan, en ik wilde ook niet met een enorme groep op straat lopen. Dat gaat een beetje tegen mijn principes in, dus hield ik het klein.

Om half 10 ging het spreekwoordelijke startschot, op de plek waar de Leiden Marathon normaal gesproken ook start. Samen met Anne, mijn haas voor de eerste 7km, ging ik op weg. Gespannen, maar enthousiast! Anne liep voor mij in een comfortabel tempo en de eerste kilometers vlogen voorbij. Nog steeds was ik wat gespannen, want wees eerlijk; het is best ver zo’n marathon. Na een kilometer stond een vriendinnetje van mij te supporten, met haar camera! Zo kreeg ik mijn supportclubje toch op de foto en daar ben ik heel blij mee! Na 7km zwaaide ik Anne uit en vervolgde ik mijn weg door de polder. Achterop mijn shirt stond “Mijn Leiden Marathon” en onderweg kreeg ik wat aanmoedigingen van vreemden, toch een beetje zoals in het echt!

Al mijn voeding was in handen van mijn support; ik hoefde alleen maar “water”, “sportdrank” of “gel” te zeggen en het werd in mijn handen gedrukt. Top geregeld en scheelde mij weer 2,5kg water en eten in een rugzak!

Mijn doeltempo was 6:00/km, met wat uitloop voor eventuele voedingspauzes en verval wind tegen. Daarmee was mijn ambitieuze tijd 4:20, maar in mijn hoofd wilde ik heel graag onder de 4:30 finishen. Of nouja, überhaupt finishen. Onderweg heb ik dat tempo eigenlijk heel snel losgelaten. Ik liep op een voor mijn gevoel comfortabel tempo en dat wilde ik zo lang mogelijk volhouden. De eerste 20km gingen vrij makkelijk; en na die 20 kilometer sloeg Dennis af om naar huis te fietsen, zodat hij het laatste stuk kon meelopen. Ik zette een podcast aan en bleef lekker in mijn eigen wereld. Ondertussen bleven mama en peter doorgaan met aanmoedigen en lekker tegen mij aan kletsen.

Op 28km was er een stuk van 2,5km wind tegen. Ik besloot heel even te gaan wandelen, mijn hartslag was door de spanning ineens torenhoog en ik wilde dat omlaag. “Nog 14km” praatte ik mezelf in; “je bent al op 2/3e!” Na een minuutje daalde mijn hartslag en pakte ik het hardlopen weer op. Daarna steeg hij gelukkig ook niet meer zo snel, omdat ik me toen besefte dat hoe vaak ik nog zou wandelen; finishen zou ik. Ik moest tenslotte ook gewoon naar huis!

Na ongeveer 33km sloot een vriendinnetje van mij aan op de fiets. Ik was op dat moment niet zo gezellig omdat ik de wind vol tegen had, en ik niet kon uitvinden waar ik moest lopen om er zo weinig mogelijk last van te hebben. Peter had het zwaar met mijn gemopper (haha). Ook voelde ik mijn rechterknie een beetje protesteren; vooral heuvel op. Dat frustreerde me; daar heb ik nooit last van! Na 35km kwam Dennis aangelopen, en ik vond het op dat moment niet zo leuk meer. Ik wist dat ik nog 7km door moest, met een pijnlijke knie en zonder mensen langs de kant. Dat laatste heb ik wel een beetje onderschat. Normaalgesproken motiveert publiek mij enorm, en nu hield er natuurlijk niemand rekening met mij en moest ik soms zelf mensen ontwijken. Daar had ik natuurlijk zelf voor gekozen, maar dat maakte het wel een beetje extra zwaar. Gelukkig probeerde mijn support een muurtje om mij heen te bouwen en heb ik uiteindelijk maar voor 1 stoplicht even moeten wachten. Dennis was vrij snel klaar met mijn gezeur; dat kost alleen maar onnodig energie en harder ga je er ook niet van. Gewoon doorlopen! Ondertussen bleef mijn support mij aanmoedigen, de kilometers aftellen en complimenten geven over het feit dat ik nog rende. Ik reageerde misschien niet meteen dankbaar, maar dat was ik wel!

De laatste 6km heb ik de heuveltjes gewandeld en de rest gerend. Niet meer kunnen versnellen, maar ik had er vrede mee. De laatste 2km kreeg ik weer wat meer energie en voor ik het eigenlijk wist waren we bij de finish van de Leiden marathon. Ik kwam alleen nog 400m tekort, dus renden we naar het einde van de straat en terug naar het finishtegeltje. 50m verder zag ik het op mijn horloge; 42,21km. Ik had een marathon gerend. In 4 uur, 25 minuten en 13 seconden. Mission completed!

Ik drukte mijn horloge uit en barstte in tranen uit. Ik was moe, maar onbeschrijfelijk trots. Ik had dit gewoon gedaan! Na al die maanden vol spanning, teleurstelling om dingen die niet door konden gaan en nieuwe motivatie had ik mijn doel bereikt. Een momentje!

• 

• 

Het fijne aan mijn eigen georganiseerde marathon was dat ik niet zover van huis was; geen tas hoefde op te halen en mij niet door duizenden mensen heen hoefde te banen naar de uitgang van het parcours. Ik zwaaide mijn support gedag en stapte op mijn fietsje, een kilometer naar huis. Mijn benen wilden niks meer; en ik vond het de langste fietskilometer ooit; haha. ’s Avonds tijd voor sushi! Mijn benen vonden echter echt helemaal niks fijn en hoe ik ook zat; lag of stond, het was niet prettig.

Gelukkig had ik de dag erna vrij, bezocht ik de wellness en deed braaf mijn massage- en stretch oefeningen. Op dinsdag liep ik, uitgezonderd van de trap, weer op mijn werk rond. Viel me niet tegen! Ik ben nu, twee weken later, nog steeds aan het herstellen en ren nog niet zover; mijn hartslag is vrij snel aan de hoge kant en ik houd het bij korte rondjes. Ook ben ik nog steeds trots!

De Medaille

Anderhalve week later mocht ik mijn medaille ophalen bij de Runnersworld in Leiden. Het was echt een heel leuk momentje; ik kreeg hem leuk uitgereikt en van alle kanten felicitaties; waarvoor dank! Nog even terug naar de finish om een foto te maken en het verhaaltje is compleet. Ik ben nog steeds mega trots en blij dat ik dit heb gedaan en heb kunnen doen. Of ik ooit nog een marathon wil lopen? Zeker! Maar niet meer alleen. de volgende keer tijdens een écht evenement met het sfeertje wat ik zo fijn vind. We gaan zien wanneer dat weer kan. Voorlopig kan ik nog wel even voort met deze prestatie!

Liefs, Elana

Ps. Nog één keer speciale dank naar mijn fantastische Mama die mij heeft gecoacht, Peter en Dennis voor hun onvoorwaardelijke steun en support en alle anderen die deel uitmaakte van dit succes. Dankbaar!!!